အေတြးမ်ားနဲ႔ ႏွိပ္စက္၊ အိပ္ပ်က္တဲ့ ညေတြ

စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိေပမယ့္ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ဘာမွ အဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာက ပ်က္လုိက္၊ က်န္းမာေရးက မေကာင္းလုိက္နဲ႔။ ဒီၾကားထဲ စိတ္ဖိစီးမႈက ၀င္ေနေတာ့ ဘာမွကုိ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကင္းကြာသြားတာလည္း တစ္လေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ညညဆုိလည္း တစ္ခ်က္ထုိး၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္ေတာ့ ဘာေတြမ်ား ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီေလာက္ေတာင္ ႏွိပ္စက္ေနပါလိမ့္ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေျပာဆုိရင္း ထြက္လာတဲ့ အေျဖတစ္ခုက ႀကိဳတင္ေတြးေတာဖုိ႔ မလုိအပ္ေသာ အေတြးမ်ားကုိ ႀကိဳတင္ေတြးေတာမိျခင္းပါပဲ။ မုိးၿပိဳမွာ ေၾကာက္တဲ့သူလုိ ျဖစ္ေနပါေရာလားလုိ႔။

စကားေျပာတဲ့အခါတုိင္း အားမပါသလုိ ျဖစ္ေနတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံက အေဖနဲ႔ အေမဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ``သား ေနေကာင္းရဲ႕လား´´ လုိ႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ ``သားရဲ႕ အသံက အားမရွိသလုိပဲ´´ တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တစ္ခါတေလ ဒီလုိပဲ ေျပာတတ္ေတာ့ ``ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ´´ လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ တစ္ည သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ Chatting မွာ စာ႐ုိက္ၿပီး စကားေျပာေတာ့ ``ေဇယ်ာ.. နင္ စိတ္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနပုံပဲ´´ တဲ့။

စိတ္က်ေရာဂါမ်ား ခံစားေနရတာမ်ားလားလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခံစားမိတယ္။ အရင္တုန္းက Depression ကုိ စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ေသခ်ာ မခံစားမိခဲ့ဘူး။ Depression ဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသလဲဆုိတာ သိပ္မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ အခုေနာက္ပုိင္း နည္းနည္းနားလည္လာတာက Depression ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပထမဆုံးအခ်က္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈနည္းလာျခင္းေၾကာင့္လုိ႔ ယူဆမိတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ငါ ဘယ္လုိ ရပ္တည္မလဲ၊ ဘယ္လုိေရွ႕ဆက္သြားမလဲဆုိတာေတြကုိ ေတြးေတာရင္း အေတြးမ်ားကုိ လတ္တေလာအေျခအေနမွာ မဆုံးျဖတ္ေတာ့ဘဲ ေတြေ၀သြားရာကတစ္ဆင့္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ ျဖစ္လာတာပဲ။ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈေတြေၾကာင့္ ဘာအေၾကာင္းရာပဲဆုံးျဖတ္ ဆုံးျဖတ္ အမွန္တရားနဲ႔ မနီးစပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ၾကည္လင္တဲ့စိတ္ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အေတြးအေခၚေတြကလည္း တစတစ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိတာက ``ငါ ဒီလုိ ျဖစ္ေနၿပီလား´´ ဆုိတာပဲ။
``တာ၀န္`` ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ နားလည္ထားမိေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ လုံး၀ဥႆုံ ကုိယ့္အေပၚ ဒီတာ၀န္ႀကီး က်ေရာက္လာၿပီဆုိရင္ ထမ္းရြက္ႏုိင္ပါ့မလား။ လုပ္ငန္းခြင္ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ တာ၀န္မ်ားစြာကုိ တတ္ႏုိင္စြမ္းရွိသမွ် တာ၀န္ယူ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ လူမႈေရးနယ္ပယ္တစ္ခုမွာ ``တာ၀န္´´ တစ္ခု ကုိယ့္အေပၚ လုံး၀ဥႆုံ က်ေရာက္လာခဲ့တဲ့အခါ.....။ ``ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတုိ႔ေဘာင္´´ ဆုိသလုိပဲ ကိစၥတစ္ခုကုိ စဥ္းစားလုိက္တုိင္း တျခားေသာ ကိစၥတစ္ခုကုိ ျပန္စဥ္းစားရေတာ့ အခ်ဳိ႕ေသာကိစၥေတြမွာ ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္စြမ္း မရွိဘူး ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစ္ကုိလုိ ခင္မင္ရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ခ်က္ (Chess) ထုိးနည္း သင္ေပးခဲ့တယ္။ သူ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က Chess ထုိးတတ္ေအာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘ၀မွာ စဥ္းစားတတ္ေအာင္လုိ႔တဲ့။ Chess ဆုိတဲ့ ကစားနည္းကလဲ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း တစ္ခုကုိ ေရႊ႕ေတာ့မယ္ဆုိတုိင္း က်န္တာေတြ အတြက္ကုိပါ ျပန္စဥ္းစားရတာကုိး။ ဘ၀ဆုိတာလည္း ဒီလုိပဲတဲ့။ ``မင္း တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိတုိင္း တျခားကိစၥတစ္ခုကုိပါ တစ္ခါထဲ စဥ္းစားထားပါတဲ့´´ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲသလုိ ဆုံးမခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ မူတစ္ခု ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ခုသာလွ်င္ အေရးႀကီးတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ႏွစ္ခု၊ သုံးခုလုံး အေရးမႀကီးဘူးလုိ႔။ အဲဒီလုိမ်ဳိး သုံးေလးခု ဆုံလာရင္လည္း အဲဒီထဲက တစ္ခုပဲ ေရြးလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သင္ေပးခဲ့မိတယ္။

 

ကာလအပုိင္းျခားတစ္ခုထိ ဒီမူေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ဒီမူေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေလး ငါး ရွစ္ႏွစ္တာကာလပတ္လုံး အဆင္ေျပခဲ့ၿပီးမွ အခုက်မွ ဘာေၾကာင့္အဆင္မေျပရေတာ့တာလဲ။ အခုလည္း ေရြးၿပီး လုပ္စရာမ်ားစြာထဲက တစ္ခုကုိ ေရြးၿပီး လုပ္လုိက္ရင္ေရာ အဆင္မေျပႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။ ဒီေမးခြန္းနဲ႔အတူ ေနာက္ဆက္တြဲတစ္ခုက ကပ္ပါလာတယ္။ ``အခ်ိန္ (Time) ဆုိတာပါပဲ´´။ ကိစၥမ်ားစြာကုိ တၿပိဳင္ထဲလုပ္မယ္ဆုိရင္ လည္း ဘယ္အရာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္သလုိ ကိစၥတစ္ခုထဲကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္မယ္ဆုိရင္ အျခားေသာကိစၥေတြဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားႏုိင္တယ္။ မေစာင့္ႏုိင္ေသာ မိသားစုေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥမ်ားစြာကုိ တစ္ၿပိဳင္ထဲ လုပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္က အဲသေလာက္ ေတာ္တတ္ေနသူ မဟုတ္ေတာ့ ခက္သား။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဦးစားေပး လုပ္ရမယ့္အရာေတြ တုိက္ဆုိင္လာတဲ့အခါ ဘယ္အရာကုိ အရင္ဦးစားေပး လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အခုေတာ့ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတာ။

ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ခက္သား။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စည္းမ်ဥ္းေတြ ခ်၊ မူေတြခ်ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေတာ့ အဲဒီ စည္းမ်ဥ္းေတြ မူေတြေအာက္မွာ အခုေတာ့ ပိေနၿပီေလ။ ႐ုန္းထြက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတာကုိး။ ``ငါ ဘယ္ေလာက္ထိ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိလဲ´´ လုိ႔ အၿမဲတမ္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တုိက္ခုိက္ေမးခြန္း ေမးမိတတ္တယ္။ မိသားစုေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥမ်ားစြာမွာ ဒီေမးခြန္းေလးနဲ႔အတူ ရွင္သန္ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ ``ငါ ဘယ္ေလာက္ထိ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိလဲ´´ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိပဲ ထပ္တလဲလဲေမးၿပီး ေသဆုံးသြားမယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္ထားတဲ့ေကာင္။ အခုေရာ ``ငါ ဘယ္ေလာက္ထိ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိလဲ´´ လုိ႔ ထပ္ေမးရေတာ့မလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိသားစုအတြက္ မိသားစု၀င္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာလည္း ယုံၾကည္မႈျပည့္၀တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ လူမႈေရးနယ္ပယ္ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကေန ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ ဘ၀အထိ ပါ၀င္ေနေတာ့ ပစ္ပယ္လုိ႔ မရျပန္ဘူး။ စီးပြားေရးဆုိတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ တတ္စြမ္းသမွ် အေကာင္းဆုံး ရပ္တည္ခ်င္သူ။

အခ်ိန္ (Time) ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေျပာခဲ့တယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၈ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဘ၀အေျခအေနအရ မိသားစုဘ၀ ေငြေၾကးျပည့္စုံမႈ မရွိေသးဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အမိအဖႏွစ္ပါးကုိလည္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ထားခ်င္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ စီးပြားေရးကလည္း ျပည့္စုံမႈ မရွိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္အတြက္လည္း အမ်ားႀကီး လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။ လူသားတုိင္းရဲ႕ လူ႔ေလာက တာ၀န္တစ္ခုကုိလည္း အခုထိ မထမ္းေဆာင္ရေသးဘူး။ ဒီအရာေတြအားလုံးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြေၾကး လုိအပ္မႈမ်ားစြာ ရွိေနတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ တစ္ခုခ်င္းစီ လုပ္လုိ႔မရသလုိ တစ္ၿပိဳင္ထဲလည္း လုပ္လုိ႔မရႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အားလုံးကုိ မွ်တေအာင္ လုပ္သြားမယ္ဆုိရင္လည္း အားလုံးအတြက္ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအေတြးေတြေၾကာင့္ အိပ္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြ ရွိသလုိ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြလည္း ျဖစ္လာမိတယ္။ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြနဲ႔အတူ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အသက္ႀကီးလွၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ စိတ္ပူေနမိတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မျပည့္စုံေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ စုိးရိမ္ဖိစီးမႈေတြ ၀င္လာမိတယ္။ ``ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ´´ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိသာ ထပ္တလဲလဲ ေမးေနမိတတ္တယ္။

ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ``လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကုိ ၾကည့္ပါ၊ အတိတ္ကုိလည္း ျပန္ေျပာင္းမေတြးပါနဲ႔၊ မျဖစ္လာေသးတဲ့ အနာဂတ္ကုိလည္း တင္ႀကိဳမစဥ္းစားပါနဲ႔´´ ဆုိတဲ့ ဆုိဆုံးမတရား နဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ လြတ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အတိတ္ကုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ စဥ္းစားၿပီး အနာဂတ္ကုိ ႀကိဳေတြးေနမိေတာ့ ပစၥဳပၸန္အေျခအေနကုိ ထည့္မစဥ္းစားမိေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနတာ။ မပ်က္ေသးတဲ့ ကမၻာႀကီးကုိ ကမၻာပ်က္ခဲ့ရင္ေသာ္လုိ႔ စဥ္းစားေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္......

(ဒီပုိ႔စ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈကုိ ဖြင့္ထုတ္ခ်လုိက္တာပါ။ ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္ကုိ ေရးၿပီးသြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားသလုိပဲ။ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလုံကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ေႏြးေထြးစြာျဖင့္
ေဇယ်ာဦး