တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးက စာဖတ္တတ္သူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ Reader ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးသူတစ္ေယာက္ပါ။ ´စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ သင့္ရဲ႕ ခံတြင္းကုိ သန္႔စင္ပါ´ ဆုိတဲ့ အဆုိေလးတစ္ခု ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိသူပါ။ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ´လမင္းကုိ ထရံေပါက္မွ ၾကည့္ျခင္း´ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ထဲကလုိ လမင္းကုိပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ခ်င္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္အတူ ဘ၀ကုိ ရွင္သန္ရပ္တည္ ေနခ်င္သူတစ္ေယာက္ပါ။ စာေပေတြကုိ ဖတ္႐ႈေလ့လာရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ကုိ အေကာင္းဆုံး တည္ေဆာက္ၿပီး စာေပေတြနဲ႔ကုိ ဖတ္႐ႈေလ့လာရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားခ်င္သူ တစ္ေယာက္ပါ။အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးရမွာ အရမ္းေၾကာက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ မွ်ေဝခ်င္တာေလးေတြ ျပင္းပ်လာတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ရင္း ေရးတတ္သေလာက္ ေရးမိေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ´ငါ´ စြဲ အတၱေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အတၱ ဆုိတာဟာ လူတုိင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ အနည္းနဲ႔ အမ်ားပဲ ကြာျခားၾကတာပါ။ ပုထုဇဥ္မွန္ရင္ အတၱ လုံး၀မရွိဘူးဆုိတဲ့သူ အခုလက္ရွိ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အတၱေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ လက္ရွိပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ခြင့္ရေနၾကတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက လူတုိင္းရဲ႕ မသိစိတ္မွာ ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ရွိေနတတ္ ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလုိ ေျပာရသလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလ့လာၾကည့္လုိက္ရင္ လူတုိင္းဟာ မိမိရဲ႕ အလုိဆႏၵအတုိင္း ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္တာကုိ တျခားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လုိက္ေလ်ာေစခ်င္ လုိတဲ့ ဆႏၵရွိတတ္ၾကတယ္။ မိမိေျပာဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အျပဳအမူေတြကုိ နာခံလုိစိတ္ ရွိေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀ပဲ။ ငါ ေျပာတာ အမွန္၊ ငါ လုပ္တာ အမွန္လုိ႔ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္က လက္ခံတယ္။ ပတ္၀န္း က်င္က လူေတြက မွားေနတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာင္ လက္မခံတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးရွိတတ္ၾကတယ္။ ´ငါ´ ဆုိတဲ့ မာန္မာနနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရင္ဆုိင္တတ္ၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့လူေတြဆုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာတဲ့ စကား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္တဲ့ အျပဳအမူဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ သက္ေရာက္မႈ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဆုိးတာေရာ ေကာင္းတာေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဘယ္သူမွ မေပးဘဲ ရလုိက္တဲ့ တာ၀န္တစ္ခု ရွိလာပါၿပီ။ ဒီတာ၀န္ဟာ ဘာလဲဆုိေတာ့ ကုိယ္ေျပာလုိက္တဲ့ စကား၊ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အျပဳအမူအေပၚ တာ၀န္ယူမႈပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း၊ အျပဳအမူတစ္ခုေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က လူတစ္ေယာက္ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဘ၀အတြက္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္သြားႏုိင္စြမ္းရွိတယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာရဲၾကပါ့မလား။ အျပဳအမူတစ္ခုကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ လုပ္ရဲၾကပါ့မလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းပညာကုိ သူငယ္တန္းကေနစၿပီး တကၠသုိလ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ သင္ၾကားခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၅ ႏွစ္လုံးလုံး သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလုိက္ၾကသလဲ။ ဘယ္သူဘက္ကပဲ အားနည္းေနသည္ျဖစ္ပါေစ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရလုိက္တာက ရာခုိင္ႏႈန္းအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိၾကမွာပါ။ ျမန္မာစာ ဖတ္တတ္မယ္၊ အဂၤလိပ္စာ အနည္းငယ္ သိမယ္။ သခ်ၤာ ေပါင္း၊ ႏုတ္၊ ေျမွာက္၊ စား လုပ္တတ္မယ္။ သမုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္း သိမယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ စာအုပ္ပါ ပိတ္သြားတတ္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြအေနနဲ႔ပဲ ရွိေနၾကတုန္းပါ။ ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ ေက်ာင္းစာေတြဟာ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္သြားၿပီလုိ႔ ဟာသလုပ္ၿပီး ေျပာတတ္ၾကတဲ့ မိဘအေတာ္မ်ားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ သင္ၾကားသူဘက္ကေရာ၊ သင္ယူသူဘက္ကပါ အားနည္းခ်က္တစ္ခု ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲဆုိတာကုိပါ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကုိ မသိၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ´´ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖုိ႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိ ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။´´ အဲဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ျဖည့္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ´´ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခုကုိ ယူၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ထားဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး´´ ဆုိတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက ´´အနာဂတ္ကုိ လူငယ္ေတြကသာ ပုိင္ဆုိင္သည္´´ တဲ့။ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ စကားတစ္ခြန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ မရွိပါဘူး။ အနာဂတ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ လူငယ္ေတြဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာေတြကုိ လုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္း ရွိေနၾကၿပီလဲ။ လူငယ္ေတြ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးသင့္ ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၈ ႏွစ္၊ လူငယ္ဘ၀ အစေပါ့။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၂၈ ႏွစ္၊ လူလတ္ပုိင္းအစေပါ့။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၃၈ ႏွစ္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ေပါ့။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခါကုန္သြားတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသက္ေတြ ၁၀ ႏွစ္ႀကီးလာတယ္။ အသက္ေတြ ႀကီးလာတာနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀အတြက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္္ေရာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ကုိေနစုိးႏုိင္ ေျပာသလုိပဲ ကုိယ့္ေျခရာကုိ ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္ၾကရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြကုိ ျပန္ဆန္းစစ္ရလိမ့္မယ္။
အခုခ်ိန္မွာ Globalization ေခတ္ႀကီးထဲကုိ ေရာက္ေနၿပီလုိ လူအမ်ားက ေျပာတတ္ၾကတယ္။ နည္းပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲတုိးတက္မႈေတြဟာ အံ့မခန္းေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေ၀း ကြာေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ အင္တာနက္ကေနတစ္ဆင့္ ခလုတ္ကေလးေတြ ႏွိပ္လုိက္ႏုိင္႐ုံနဲ႔တင္ မိနစ္ပုိင္းအတြင္း သိရွိႏုိင္ေနၿပီ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ နည္းပညာ၊ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ဘယ္အေၾကာင္းအရာကုိမဆုိ အလြယ္တကူ ရွာေဖြသိရွိႏုိင္ေနၿပီ။ အင္တာနက္၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အလွမ္းေ၀း ေနတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ကလည္း မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေနတစ္ဆင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ သိခြင့္ရေနၾကၿပီ။ အဲဒီလုိ စီးဆင္းေနတဲ့ နည္းပညာေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာထိ ရယူပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကၿပီလဲ။
ေယာက်္ားေလး လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႏုိင္ငံတကာမွာ ကန္ေနတဲ့ ေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းနဲ႔ ေဘာလုံးသမား မ်ားအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္း သိၾက ေပမယ့္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္း၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိၾကတဲ့သူ စိတ္၀င္ စားၾကတဲ့သူ မရွိသေလာက္ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဂလုိဘယ္လ္လုိက္ေဇးရွင္းေခတ္လုိ႔ ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ပတ္၀န္း က်င္အေျခအေနဟာ လက္ရွိကာလမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေနာက္က်က်န္ေနတုန္းပါပဲ။ ေနာက္က်တာမွ အကုန္လုံးပါပဲ။ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ နည္းပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာ အကုန္ုလံုးပါပဲ။ ဒီလြတ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကုိ ဘယ္သူကုိမွ လက္ၫွဳိးမထုိးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။
အခုခ်ိန္မွာ လူငယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ လုပ္စရာ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သတိထားစရာတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တတ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာတဲ့ စကား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း အသိပညာ၀မ္းစာ ျပည့္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ အသိပညာ၀မ္း စာကုိေတာ့ အၿမဲတမ္းရွာမွီးေနရမွာပါပဲ။ ေက်ာင္းပညာ ၿပီးဆုံးေအာင္ တတ္တုိင္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္သလုိ စာအုပ္စာေပေတြ မ်ားစြာဖတ္ၿပီး ကုိယ္တုိင္ ေတြးေခၚမစဥ္းစားရင္လည္း စာဖတ္တယ္လုိ႔ မမည္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ မသိေသးတဲ့သူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိသေလာက္၊ နားလည္သေလာက္ ရွင္းျပေျပာျပေပးႏုိင္ရပါမယ္။ ဘက္မလုိက္ေၾကးေပါ့။ မတတ္ေသးတဲ့သူေတြကုိ တတ္ေအာင္ နားလည္သေလာက္ သင္ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိရ ပါမယ္။ ဆရာစား မခ်န္ေၾကးေပါ့။
ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးပါရေစ။ "Little Knowledge is Dangerous." ´´အသိပညာ ဗဟုသုတကုိ အျပည့္အစုံ မေလ့လာမသိရွိဘဲ တစ္ပုိင္းတစသိရွိျခင္းသည္ အက်ဳိးမမ်ား အႏၱရာယ္မ်ား၏´´တဲ့။အထက္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေန ထပ္ၿပီးေတာ့ ဆင့္ပြားစဥ္းစား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ သဲတစ္ပြင့္စာမွ် ေပးဆပ္ခြင့္ရတယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ဳိးမွာ လုိအပ္ခ်က္ေတြရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီလုိအပ္ခ်က္ေလး ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္နဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေႏြးေထြးစြာျဖင့္
ေဇယ်ာဦး
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ´ငါ´ စြဲ အတၱေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အတၱ ဆုိတာဟာ လူတုိင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ အနည္းနဲ႔ အမ်ားပဲ ကြာျခားၾကတာပါ။ ပုထုဇဥ္မွန္ရင္ အတၱ လုံး၀မရွိဘူးဆုိတဲ့သူ အခုလက္ရွိ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အတၱေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ လက္ရွိပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ခြင့္ရေနၾကတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက လူတုိင္းရဲ႕ မသိစိတ္မွာ ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ရွိေနတတ္ ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလုိ ေျပာရသလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလ့လာၾကည့္လုိက္ရင္ လူတုိင္းဟာ မိမိရဲ႕ အလုိဆႏၵအတုိင္း ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္တာကုိ တျခားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လုိက္ေလ်ာေစခ်င္ လုိတဲ့ ဆႏၵရွိတတ္ၾကတယ္။ မိမိေျပာဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အျပဳအမူေတြကုိ နာခံလုိစိတ္ ရွိေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀ပဲ။ ငါ ေျပာတာ အမွန္၊ ငါ လုပ္တာ အမွန္လုိ႔ ကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္က လက္ခံတယ္။ ပတ္၀န္း က်င္က လူေတြက မွားေနတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာင္ လက္မခံတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးရွိတတ္ၾကတယ္။ ´ငါ´ ဆုိတဲ့ မာန္မာနနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရင္ဆုိင္တတ္ၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့လူေတြဆုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာတဲ့ စကား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္တဲ့ အျပဳအမူဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ သက္ေရာက္မႈ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဆုိးတာေရာ ေကာင္းတာေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဘယ္သူမွ မေပးဘဲ ရလုိက္တဲ့ တာ၀န္တစ္ခု ရွိလာပါၿပီ။ ဒီတာ၀န္ဟာ ဘာလဲဆုိေတာ့ ကုိယ္ေျပာလုိက္တဲ့ စကား၊ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အျပဳအမူအေပၚ တာ၀န္ယူမႈပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း၊ အျပဳအမူတစ္ခုေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က လူတစ္ေယာက္ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဘ၀အတြက္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္သြားႏုိင္စြမ္းရွိတယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာရဲၾကပါ့မလား။ အျပဳအမူတစ္ခုကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ လုပ္ရဲၾကပါ့မလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းပညာကုိ သူငယ္တန္းကေနစၿပီး တကၠသုိလ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ သင္ၾကားခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၅ ႏွစ္လုံးလုံး သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလုိက္ၾကသလဲ။ ဘယ္သူဘက္ကပဲ အားနည္းေနသည္ျဖစ္ပါေစ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရလုိက္တာက ရာခုိင္ႏႈန္းအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိၾကမွာပါ။ ျမန္မာစာ ဖတ္တတ္မယ္၊ အဂၤလိပ္စာ အနည္းငယ္ သိမယ္။ သခ်ၤာ ေပါင္း၊ ႏုတ္၊ ေျမွာက္၊ စား လုပ္တတ္မယ္။ သမုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္း သိမယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ စာအုပ္ပါ ပိတ္သြားတတ္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြအေနနဲ႔ပဲ ရွိေနၾကတုန္းပါ။ ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ ေက်ာင္းစာေတြဟာ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္သြားၿပီလုိ႔ ဟာသလုပ္ၿပီး ေျပာတတ္ၾကတဲ့ မိဘအေတာ္မ်ားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ သင္ၾကားသူဘက္ကေရာ၊ သင္ယူသူဘက္ကပါ အားနည္းခ်က္တစ္ခု ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲဆုိတာကုိပါ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကုိ မသိၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ´´ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖုိ႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိ ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔၊ တရားမႈနဲ႔ မတရားမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။´´ အဲဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ျဖည့္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ´´ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခုကုိ ယူၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ထားဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး´´ ဆုိတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက ´´အနာဂတ္ကုိ လူငယ္ေတြကသာ ပုိင္ဆုိင္သည္´´ တဲ့။ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ စကားတစ္ခြန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ မရွိပါဘူး။ အနာဂတ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ လူငယ္ေတြဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာေတြကုိ လုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္း ရွိေနၾကၿပီလဲ။ လူငယ္ေတြ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးသင့္ ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၈ ႏွစ္၊ လူငယ္ဘ၀ အစေပါ့။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၂၈ ႏွစ္၊ လူလတ္ပုိင္းအစေပါ့။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၃၈ ႏွစ္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ေပါ့။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခါကုန္သြားတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသက္ေတြ ၁၀ ႏွစ္ႀကီးလာတယ္။ အသက္ေတြ ႀကီးလာတာနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀အတြက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္္ေရာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ကုိေနစုိးႏုိင္ ေျပာသလုိပဲ ကုိယ့္ေျခရာကုိ ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္ၾကရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြကုိ ျပန္ဆန္းစစ္ရလိမ့္မယ္။
အခုခ်ိန္မွာ Globalization ေခတ္ႀကီးထဲကုိ ေရာက္ေနၿပီလုိ လူအမ်ားက ေျပာတတ္ၾကတယ္။ နည္းပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲတုိးတက္မႈေတြဟာ အံ့မခန္းေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေ၀း ကြာေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ အင္တာနက္ကေနတစ္ဆင့္ ခလုတ္ကေလးေတြ ႏွိပ္လုိက္ႏုိင္႐ုံနဲ႔တင္ မိနစ္ပုိင္းအတြင္း သိရွိႏုိင္ေနၿပီ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ နည္းပညာ၊ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ဘယ္အေၾကာင္းအရာကုိမဆုိ အလြယ္တကူ ရွာေဖြသိရွိႏုိင္ေနၿပီ။ အင္တာနက္၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အလွမ္းေ၀း ေနတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ကလည္း မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေနတစ္ဆင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ သိခြင့္ရေနၾကၿပီ။ အဲဒီလုိ စီးဆင္းေနတဲ့ နည္းပညာေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာထိ ရယူပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကၿပီလဲ။
ေယာက်္ားေလး လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႏုိင္ငံတကာမွာ ကန္ေနတဲ့ ေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းနဲ႔ ေဘာလုံးသမား မ်ားအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္း သိၾက ေပမယ့္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္း၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိၾကတဲ့သူ စိတ္၀င္ စားၾကတဲ့သူ မရွိသေလာက္ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဂလုိဘယ္လ္လုိက္ေဇးရွင္းေခတ္လုိ႔ ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ပတ္၀န္း က်င္အေျခအေနဟာ လက္ရွိကာလမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေနာက္က်က်န္ေနတုန္းပါပဲ။ ေနာက္က်တာမွ အကုန္လုံးပါပဲ။ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ နည္းပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာ အကုန္ုလံုးပါပဲ။ ဒီလြတ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကုိ ဘယ္သူကုိမွ လက္ၫွဳိးမထုိးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။
အခုခ်ိန္မွာ လူငယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ လုပ္စရာ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သတိထားစရာတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တတ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာတဲ့ စကား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း အသိပညာ၀မ္းစာ ျပည့္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ အသိပညာ၀မ္း စာကုိေတာ့ အၿမဲတမ္းရွာမွီးေနရမွာပါပဲ။ ေက်ာင္းပညာ ၿပီးဆုံးေအာင္ တတ္တုိင္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္သလုိ စာအုပ္စာေပေတြ မ်ားစြာဖတ္ၿပီး ကုိယ္တုိင္ ေတြးေခၚမစဥ္းစားရင္လည္း စာဖတ္တယ္လုိ႔ မမည္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ မသိေသးတဲ့သူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိသေလာက္၊ နားလည္သေလာက္ ရွင္းျပေျပာျပေပးႏုိင္ရပါမယ္။ ဘက္မလုိက္ေၾကးေပါ့။ မတတ္ေသးတဲ့သူေတြကုိ တတ္ေအာင္ နားလည္သေလာက္ သင္ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိရ ပါမယ္။ ဆရာစား မခ်န္ေၾကးေပါ့။
ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးပါရေစ။ "Little Knowledge is Dangerous." ´´အသိပညာ ဗဟုသုတကုိ အျပည့္အစုံ မေလ့လာမသိရွိဘဲ တစ္ပုိင္းတစသိရွိျခင္းသည္ အက်ဳိးမမ်ား အႏၱရာယ္မ်ား၏´´တဲ့။အထက္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေန ထပ္ၿပီးေတာ့ ဆင့္ပြားစဥ္းစား ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ သဲတစ္ပြင့္စာမွ် ေပးဆပ္ခြင့္ရတယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ဳိးမွာ လုိအပ္ခ်က္ေတြရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီလုိအပ္ခ်က္ေလး ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္နဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေႏြးေထြးစြာျဖင့္
ေဇယ်ာဦး
3 comments:
ကိုေဇယ်ာဦးေရ... အရမ္းကို ထိေရာက္မွန္ကန္တဲ့ စကားလံုးေတြပါ။ စာဖတ္ျခင္းနဲ့ ခံတြင္းသန့္စင္တဲ့ အကို့ရဲ့ မွ်ေ၀မႈေလးေတြအတြက္ အရမ္းကို ေလးစားပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။
လူငယ္တိုင္း အသိပညာ ျပည့္၀စြာနဲ့ ႏိုင္ငံနဲ ့လူမ်ိဳးအတြက္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ပါ၀င္ႏုိင္ပါေစ။ ႀကိဳးစားႀကမယ္ေလ။ အကို့ရဲ့ ဆႏၵေလးလဲ ျပည့္ပါေစေနာ္။
ေဇယ်ာဦး ေရ... အေရးအသား ေကာ အေတြးအေခၚေတြပါ တိုးတက္လာပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ သိထားျပီးမို ့ ေပါ့သြားမွာစိုးလို ့ အထူးတလည္ မခ်ီးမြမ္းေတာ့ပါဘူး။ တို ့နိုင္ငံမွာ ေဇယ်ာဦးတို ့လို လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး လိုအပ္ေနပါတယ္။ ေလးစားပါတယ္ညီ....။
လြင္မင္းခန္ ့
ကုိေဇယ်ာဦးေရ
အေရးသားေရာ တင္ျပပုံပါ အထူးသေဘာက်တယ္ဗ်ာ။
ေလစားစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးလ်က္ပါ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေအာင္စည္ဟိန္း
Post a Comment