ေတြးခြင့္ရတုန္းေတြးခ်င္ပါသည္

ကၽြန္ေတာ္တို႕ NCC7 ကေမာင္နွမေတြက ေက်ာင္းတက္တုန္းကတည္းက မုန္႕ဖိုးေလးေတြစုျပီး မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းကေလးေတြမွာ သြားသြားျပီး အလွဴလုပ္တယ္။ မႏၱေလးမွာပါပဲ အဲလိုအလွဴလုပ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ က ဗုဒၶဘာသာ ရယ္ ၊ ခရစ္ယာန္ ရယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ခြဲျပီးမလွဴပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထဲမွာ က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေရာ ၊ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေရာ ပါေနတာကိုး ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာသာေရးဆိုတာထက္ ဒီမိဘမဲ့ ကေလးေတြ အေပၚမွာ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးလုိက္တာပါပဲ။

 

ပထမဆံုးကၽြန္ေတာ္တို႕ မႏၱေလးျမိဳ႕ လမ္း ၃၀ ကေက်ာင္းမွာ သြားလွဴပါတယ္။ ဒုတိယ တၾကိမ္ကေတာ့ လမ္း ၈၀ မွာ ရိွတဲ့ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းပါ၊  တတိယ အၾကိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ လမ္း၃၀ မွာ ပဲသြားလွဴျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလွဴတင္မကဘဲ မိဘမဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ အတူ ကစားျခင္း ၊ ကံစမ္းမဲမ်ား ေဖာက္ေပးျခင္း စသည္တို႕ကိုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြေပ်ာ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္းေပ်ာ္ပါတယ္။

 

ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႕ နို႕စို႕အရြယ္ကေလးေတြထားတဲ့ေက်ာင္းဖက္ ကိုသြားလွဴပါတယ္။ ပထမ တစ္ေခါက္ ကလည္းေရာက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ၾကည္နူးမိပါတယ္။ ၾကည္နူးတယ္ဆိုတာထက္ဗ်ာ  ဒီကေလးေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုျမင္ရင္ ထိုင္ကန္ေတာ့တာဗ်။ ခံစားလို႕မရဘူး။ ေျပာဖို႕ေတာ့ ခက္တယ္ ။ ရင္ထဲေတာ့နင့္ခနဲေနသြားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးေတြအတြက္ နို႕ဗူးဖိုးလွဴဖို႕လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက အစည္းေ၀းသြားေနရလို႕တဲ့ တာ၀န္ခံဆရာမ ပဲရိွတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို အလွဴေငြျဖတ္ပိုင္း မေပးေတာ့ဘူးတဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ ဂုဏ္ေတြ ပကာသန ေတြကို မက္ေမာလို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုေျပာလာတဲ့ ဆရာမရဲ႕ မ်က္နွာကို ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကို မရရေအာင္ေတာင္းတယ္။ ျဖတ္ပိုင္းကို ။ ျဖတ္ပိုင္းေရးေပးပါတယ္ ။ အဲမွားေရးလိုက္မိလို႕တဲ့ ေငြ ၂ ေသာင္းကြာေနတယ္။ အင္းရပါတယ္ေပါ့ .. လုပ္စမ္းပါ ..ေပါ့ဗ်ာ .. သိတယ္မို႕လား . . ကၽြန္ေတာ္က လည္း ရြဲ႕တဲ့ေနရာမွာ နွစ္ေယာက္ရိွတာမွမဟုတ္တာ ။

 

ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္ ဒီဆရာမ  ၾကားကားဆြဲျပီ ဆိုတာကို ။ ဒါကို အရမ္းေဒါသျဖစ္ေနတယ္ ။ ပိုက္ဆံထက္ ဒီကေလးေတြအေပၚမွာလုပ္ရက္တဲ့ သူ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ရြံေနတာ ။ ဘယ္ေန႕ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးျပန္ေရာက္မလဲဆိုေတာ့ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနရင္ေရာက္မွာပါတဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္အၾကံက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးလာရင္ လက္မွတ္ျပျပီး အဲဒီေငြ amount ကိုျပန္စစ္မလို႕ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ျငိဳးထားတာေပါ့။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကသိပ္မပူေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းကိုလည္း ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ဒီေက်ာင္းကိုေတာ့ လွဴခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါစိတ္ရင္းရိွတဲ့ အတိုင္းေျပာတာပါ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ ရခ်င္မွလည္း ရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္နိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးခ်င္တာက မိဘမဲ့ကေလးေတြကိုပါ။

 

အခု ေနာက္တခါ လွဴျဖစ္တာကေတာ့ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းကေလးပါ မႏၱေလးရဲ႕ ေတာင္ဖက္ စဥ့္ကိုင္ မေရာက္ခင္ေလးမွာ ေဇာ္ဂ်ီဆိုတဲ့ ေက်းရြာကေလးရိွပါတယ္။ အဲဒီမွာပါ။ ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားၾကေတာ့ ေက်ာင္းက Sister ေတြက ၀မ္းပန္းတသာၾကိဳဆိုၾကပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူတို႕ ကို ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုစရိုက္ေပးပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ သူတို႕ ေတြရွက္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ရဲတင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံုဆရာလို႕ပဲထင္ေနတယ္ ။ အလွဴရွင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေတြကိုပဲ ထင္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္။

 

ေနာက္ျပီးသူတို႕ခ်င္း လူခြဲၾကပါတယ္။ ဟိုတေယာက္က ငါ့ မမ ။ ဒီတေယာက္ က ငါ့မမ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေတြ မွာ သြားေလရာမွာ ကေလး တျပံဳၾကီးနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ေလပူေဖာင္း သည္ နားမွာ ကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုေနတတ္သလိုမ်ိဳး ။ ( ေခြးသားအုပ္မ ဆိုရင္ သူတို႕ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မွာမို႕ မေျပာဘူးေနာ္) ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကေလးေတြလည္းေပ်ာ္ပါတယ္။

 

အဲဒီမွာ ကေလးေလးေတြရဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြကို ၾကားရတာ .. ေၾသာ္.. ဆိုတဲ့ အသံသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပါးစပ္ေတြက ထြက္လာနိုင္ပါေတာ့တယ္။ ...

ကေလးတစ္ေယာက္ က ျမစ္ၾကီးနားဖက္ က အေမက ေသ .. အေဖ က အရက္သမား .. သားသမီးေတြကို သူေတာင္းစား လုပ္စား ခိုင္း ထားလို႕ ကေလးငယ္ဘ၀ မွေခၚထားရသူ

ေနာက္တစ္ေယာက္ က အိႏၵိယေသြးပါသူေလး ... အေဖ မသိ ... အေမမရိွ

ေနာက္တစ္ေယာက္ က ေက်ာက္မဲက .. လူငယ္သဘာ၀ အလိုက္လြဲခဲ့မိရာက ကိုယ္၀န္ရိွ .. ဖ်က္ခ်ဖို႕ၾကိဳးစား .. Sister ေတြက တား ထားရတယ္... ကတိတခုေတာ့ ေပးရတယ္  ။ ကေလးကို ေမြးပဲေမြးေပးပါ။ သူတို႕ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိေၾကာင့္ လူဘ၀ေရာက္လာရသူေလး .. ေက်ာက္မဲမွာ ေမြး ေမြးတဲ့ညမွာ ပဲ ေဇာ္ဂ်ီ အေရာက္ ကားနဲ႕ လာခဲ့ရတဲ့ ကေလး။

Sister တို႕နဲ႕ေနရတာေပ်ာ္တယ္ ဆိုတဲ့ ကေလးေတြပါပဲ...

 

သူတို႕ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုသီခ်င္းဆိုျပၾကပါတယ္။ က လည္း က ျပၾကပါေသးတယ္ ။ သီးခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ပါပဲ.. ဘုရားသီခ်င္းေတြေရာ ၊ ေခတ္သီခ်င္းေတြေရာစံုလို႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ က သူတို႕ေလး ေတြ ေမာေနလို႕ နားၾကပါ ဆိုတာေတာင္မနားၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားမိတာေလးတခုကို ညီမ တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ Monitor( ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတဲ့နာမည္ ) ကေလးေတြ ဆိုခ်င္ဆို ကခ်င္ က ပါေစတဲ့ ကေလးဆိုတာ သူတို႕ ဘယ္ေလာက္လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာကို လုပ္ျပခ်င္ေနၾကတာတဲ့ ။ သူတို႕မွာ ဒီလိုလုပ္ျပခြင့္ရဖို႕ ဘယ္ေလာက္ေနမွ တခါရမယ္လို႕နင္ထင္လဲ .. တဲ့ .. ေလးစားမိပါတယ္ ညီမရယ္။

 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ညေနပိုင္းျပန္လာခဲ့ေတာ့ လက္ကေလးေတြျပလို႕နုတ္ဆက္ေနၾကပါေတာ့တယ္ ။

 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မွာ လည္း ၾကည္နူးမွဳကိုယ္စီနဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္  ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္း ၾကီးတစ္ခုက ပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားခဲ့တဲ့ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းဟာ ဟိုးတခ်ိန္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ၾကီးပါ။ တရားေဟာရာခန္းမ ကေတာ့ သိမ္ေက်ာင္းၾကီးပါ။ ပတ္ပတ္လည္မွာ သိမ္ငုတ္ေတြေတာင္ရိွပါေသးတယ္ ။ သိမ္ေက်ာင္းေခါင္မိုးေပၚမွာ လက္၀ါးကပ္တိုင္ တင္ထားတာပါ။ ဘုန္းၾကီး ( ခရစ္ယာန္ RC ျဖစ္ပါသည္ ) ေနတဲ့ေနရာကေတာ့ ဆြမ္းစားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

 

မႏၱေလး ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာတို႕ရဲ႕ အသည္းနွလံုး ပိ႗ကတ္ ေတာ္ေတြ ကိန္းေအာင္းရာဌာေန၊ သံဃာ အာဇာနည္ေတြေမြးဖြားရာေျမ ၊ သံဃာအင္အားအမ်ားဆံုးနဲ႕ သာသနာထြန္းကား ရာလို႕သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါလင့္ကစား ဘဇာ အတြက္မ်ားေၾကာင့္ ဒီေနရာနဲ႕ နည္းနည္း ပဲကြာတဲ့ ေနရာမွာ သိမ္ငုတ္ ေတြ ငုတ္တုတ္ နဲ႕ ခရစ္ယာန္ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းျဖစ္သြားရတာလဲ..

 

ဘာေၾကာင့္လဲ ...

ဘာေၾကာင့္လဲ ...

ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ ..

 လဲ .. လဲ  ... လဲ

 

ဆိုတဲ့ အေတြးမျပတ္ခင္မွာ မႏၱေလးျပန္ေရာက္သြားခဲ့ျပီး သူငယ္ခ်င္းေကၽြးတဲ့ ေရခဲမုန္႕ စားလိုက္ေတာ့မွ နည္းနည္း  ရင္ေအးသြားတယ္...

 

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာခံစားခဲ့ရသည့္အတိုင္း တင္ျပထားျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အျခားသူမ်ားအတြက္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ..

ဘာေၾကာင့္လဲ ... ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေတြးေတာေနဆဲပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

 

ေလးစားစြာျဖင့္

ေနစိုးနိုင္
Nay Soe Naing
www.naysoenaing.com